آقای من!
شب است...ترس از فردا روز،جانم را می
خورد...قلبم را می فشارد...
از زندگی در آینده می ترسم...پس چرا این
خوف پایان نمی پذیرد؟؟
وای که چقدر دلم می خواهد از همه ی
تعلقات خاطر دست بکشم و بروم...
حین رفتن،حین ساختن قایق چوبی ام زیر لب
شعر سهراب را زمزمه کنم:
قایقی خواهم ساخت...
خواهم انداخت به آب...
دور خواهم شد از این خاک غریب...
...
بروم جایی که انسانهای دور و اطرافم را
نبینم...زجری نکشم از بودن با آنها...
حرف هایشان،رفتارشان،نگاهشان آزارم
ندهد...
بروم و پناه برم بر پدری که آرام جان
است...
دست بر دشداشه اش گیرم...چشم هایم را
ببندم و فقط گریه کنم...
بگویم:یا ابتا...
خسته ام از مردم...پدرم بگو چه کنم؟؟
از یک سو جهل و حرف مردم به شدت هر چه
تمام تر آزار دهنده است و از سوی دیگر نگه داشتن ایمان به شدت سخت...
آقای من!
وقتی خود را با عقایدم می بینم،همیشه
این شعر مهمان تفکرم میشود:
"چه انتظار عجیبی!
تو
در میان منتظران هم، عزیز من چه غریبی؛
عجیب‌تر
آنکه چه آسان نبودنت شده عادت؛
چه
بی خیال نشستیم، نه کوششی نه وفایی؛
فقط
نشسته و گفتیم خدا کند که بیایی..."
ــــــــــــــــــــــــــــــ
در
کوچه ای بودم آن شب که یار در همان کوچه بود و به واسطه ی تاریکی دیده ام،ندیدمش
که دارد همان شعری را می خواند که من می خوانم...
آنوقت
با خود می گویم:
نرسیدیم
به نقطه ی مشترکی در این بحث!!!
یار می گفت:
"چه
بی خیال نشستیم، نه کوششی نه وفایی؛
فقط
نشسته و گفتیم خدا کند که بیایی..."
من
امّا بر خیالم ،حرفش را پوچ گرفتم و شعر را پوچ تر...
در
جوابش که گفت:آقا بیا ولی کمی دیرتر...،دلم شکست و گفتم:
"تو
در میان منتظران هم، عزیز من چه غریبی؛"
هر
دو حرف یکی بود ...فقط دیر و زودش تفاوت داشت...
بحث سر دیر و زود بود...
هنوز
هم می گویم:
اللهم
عجل لولیک الحجة بن الحسن........حتی تسکنه عرضک طوعا...
به
رغبت بنشان ای خداوند بی همتا پدرم را ،همه چیزم را...بر زمین پهناورت که وارث آن
فقط و فقط پدر من است...
برسانش...برسانش
هر چه زودتر...بلکه به واسطه نزدیک بودن ظهور،بر خود جنبیدنم،حق و سریع باشد با
راندمانی بالا...
خداوندا
کمک مان کن که چیزهای سطحی ما را از ادامه راه باز ندارند...کمکمان کن تا استرس
فردایی را نداشته باشیم که چه ""می شود"" اش دست توست و
امضایش دست پدر...
و
خداوندا ظهورش نزدیک گردان همراه با سلامتی کامل
آمین
یا ربّ العالمین...
